O tak zdane
Wiersz Bez imienia Krzysztofa Kamila Baczyńskiego został napisany 15 listopada 1941 roku i opublikowany w tomie Śpiew z pożogi.
Tytułowe określenie odnosi się do tajemniczej chwili tuż przed śmiercią i dotyczy czasów wojennych, gdy wkraczający w dorosłość poeta musiał odnaleźć się w rzeczywistości powstańczej (w innym liryku nazywa swoją współczesność słowami taki to mroczny czas).
Sytuacja liryczna budzi grozę: drzwi się wydęły i zgasły, czyli wszystko rozgrywa się za zamkniętymi drzwiami. Cień pokrywa twarz postaci, wszędzie panuje huk i rozprzestrzenia się ogień, gdy nagle spada bomba i ktoś krzyczy zza ściany. Ten dźwięk jest krótki i stłumiony przez ściany. Sekundę potem po jego autorze pozostaje tylko niezidentyfikowane ciało:
Oto jest chwila bez imienia
wypalona w czasie jak w hymnie.
Zaznacza ona swoje imię Nitką krwi (…) za wozem, na którym leżą zwłoki zabitego.
Wiersz zaliczany do liryki refleksyjnej jest krótki, składa się zaledwie z 3 strof, a podmiot liryczny nie ujawnia się bezpośrednio, lecz mimo tego jego wymowa jest bardzo mocna. Baczyński oddał grozę wojny, okrucieństwo bombardowania i nagłość i nieodwracalność śmierci, która jest zawsze obecna w egzystencji człowieka - rodząc się, jest na nią skazany:
Oto jest chwila bez imienia
wypalona w czasie jak w hymnie.
Rezygnacja z „nazwania” śmierci po imieniu jest dowodem na to, że Baczyński zdawał sobie sprawę, że rzeczy niedookreślonie wydają się mniej straszne, niże te, które posiadają „imię”.
Tytułowe określenie odnosi się do tajemniczej chwili tuż przed śmiercią i dotyczy czasów wojennych, gdy wkraczający w dorosłość poeta musiał odnaleźć się w rzeczywistości powstańczej (w innym liryku nazywa swoją współczesność słowami taki to mroczny czas).
Sytuacja liryczna budzi grozę: drzwi się wydęły i zgasły, czyli wszystko rozgrywa się za zamkniętymi drzwiami. Cień pokrywa twarz postaci, wszędzie panuje huk i rozprzestrzenia się ogień, gdy nagle spada bomba i ktoś krzyczy zza ściany. Ten dźwięk jest krótki i stłumiony przez ściany. Sekundę potem po jego autorze pozostaje tylko niezidentyfikowane ciało:
Oto jest chwila bez imienia
wypalona w czasie jak w hymnie.
Zaznacza ona swoje imię Nitką krwi (…) za wozem, na którym leżą zwłoki zabitego.
Wiersz zaliczany do liryki refleksyjnej jest krótki, składa się zaledwie z 3 strof, a podmiot liryczny nie ujawnia się bezpośrednio, lecz mimo tego jego wymowa jest bardzo mocna. Baczyński oddał grozę wojny, okrucieństwo bombardowania i nagłość i nieodwracalność śmierci, która jest zawsze obecna w egzystencji człowieka - rodząc się, jest na nią skazany:
Oto jest chwila bez imienia
wypalona w czasie jak w hymnie.
Rezygnacja z „nazwania” śmierci po imieniu jest dowodem na to, że Baczyński zdawał sobie sprawę, że rzeczy niedookreślonie wydają się mniej straszne, niże te, które posiadają „imię”.
