O tak zdane
Albert Camus (francuski pisarz, dramaturg, eseista, czołowy przedstawiciel egzystencjalizmu w literaturze) przyszedł na świat 7 listopada 1913 roku w Mondovi w Algierii w ubogiej rodzinie robotniczej. Jego ojciec, Lucien, robotnik alzackiego pochodzenia, zginął w czasie I wojny światowej pod Marną w niespełna rok po narodzinach Alberta. Wówczas to rodzica Camus, ze względu na złą sytuację finansową, musiała przenieść się do Belcourt – robotniczej części Algieru w pobliżu arabskiej dzielnicy miasta, gdzie zamieszkała wraz z babką Alberta i jego sparaliżowanym stryjem w niewielkim, dwupokojowym mieszkaniu.
W 1918 roku Camus rozpoczął naukę w jednej z algierskich szkół podstawowych. Dzięki pomocy i wsparciu nauczycieli, a zwłaszcza Louisa Germaina, uzyskał stypendium, które umożliwiło mu dalszą edukację w liceum. Lata nauki to dla przyszłego pisarza czas intensywnego rozwoju intelektualnego i licznych zainteresowań sportowych, przerwany w 1930 roku pierwszym poważnym atakiem gruźlicy. Rozwój choroby zmusił Camusa do zaprzestania uprawiania sportów i przerwania studiów. Po odzyskaniu sił opuścił on dom rodzinny i rozpoczął samodzielne życie, podejmując się rozmaitych prac. Pracował między innymi dla Instytutu Meteorologicznego, sprzedawał części zamienne dla samochodów, udzielał prywatnych lekcji. Jednocześnie kontynuował studia na Wydziale Filozofii Uniwersytetu w Algierze. W 1934 roku poślubił Simone Hic, córkę zamożnego lekarza okulisty, lecz ich małżeństwo rozpadło się po niespełna dwóch latach.
W okresie nauki Albert Camus zaprzyjaźnił się z jednym ze swoich profesorów, Jeanem Grenierem, z którym znalazł wspólne zainteresowania na płaszczyźnie literatury, filozofii i sportu. Na studiach wyróżnił się w dziedzinie filozofii, otrzymując w 1936 roku „Diplome d etudes superieure” za pracę, dotyczącą związków greckiej i chrześcijańskiej myśli filozoficznej w dziełach Plotyna i świętego Augustyna. Dzięki temu mógł podjąć pracę jako wykładowca uniwersytecki, lecz kolejny atak gruźlicy zmusił go do wyjazdu do francuskich Alp w celu ratowania podupadającego zdrowia. Po wizycie we Włoszech powrócił do Algierii, gdzie rozpoczął działalność publicystyczną. Jego pierwsze pisma: „LEnvers et lendroit” zostały opublikowane w 1937 roku. Podjął w nich tematykę dualistycznej koncepcji ludzkich problemów, która uwidaczniała się przez następne lata w całej jego twórczości. Pierwsze eseje pisał zainspirowany pasją istnienia i zdolności człowieka do intensywnej komunikacji z naturą, podkreślając jednocześnie kruchość i ponurość ludzkiej egzystencji.
W 1918 roku Camus rozpoczął naukę w jednej z algierskich szkół podstawowych. Dzięki pomocy i wsparciu nauczycieli, a zwłaszcza Louisa Germaina, uzyskał stypendium, które umożliwiło mu dalszą edukację w liceum. Lata nauki to dla przyszłego pisarza czas intensywnego rozwoju intelektualnego i licznych zainteresowań sportowych, przerwany w 1930 roku pierwszym poważnym atakiem gruźlicy. Rozwój choroby zmusił Camusa do zaprzestania uprawiania sportów i przerwania studiów. Po odzyskaniu sił opuścił on dom rodzinny i rozpoczął samodzielne życie, podejmując się rozmaitych prac. Pracował między innymi dla Instytutu Meteorologicznego, sprzedawał części zamienne dla samochodów, udzielał prywatnych lekcji. Jednocześnie kontynuował studia na Wydziale Filozofii Uniwersytetu w Algierze. W 1934 roku poślubił Simone Hic, córkę zamożnego lekarza okulisty, lecz ich małżeństwo rozpadło się po niespełna dwóch latach.
W okresie nauki Albert Camus zaprzyjaźnił się z jednym ze swoich profesorów, Jeanem Grenierem, z którym znalazł wspólne zainteresowania na płaszczyźnie literatury, filozofii i sportu. Na studiach wyróżnił się w dziedzinie filozofii, otrzymując w 1936 roku „Diplome d etudes superieure” za pracę, dotyczącą związków greckiej i chrześcijańskiej myśli filozoficznej w dziełach Plotyna i świętego Augustyna. Dzięki temu mógł podjąć pracę jako wykładowca uniwersytecki, lecz kolejny atak gruźlicy zmusił go do wyjazdu do francuskich Alp w celu ratowania podupadającego zdrowia. Po wizycie we Włoszech powrócił do Algierii, gdzie rozpoczął działalność publicystyczną. Jego pierwsze pisma: „LEnvers et lendroit” zostały opublikowane w 1937 roku. Podjął w nich tematykę dualistycznej koncepcji ludzkich problemów, która uwidaczniała się przez następne lata w całej jego twórczości. Pierwsze eseje pisał zainspirowany pasją istnienia i zdolności człowieka do intensywnej komunikacji z naturą, podkreślając jednocześnie kruchość i ponurość ludzkiej egzystencji.
